تفاوت های اسپیدلایت ها با فلاش های استودیویی (استروب ها)

ابزارهای متفاوتی وجود دارد که شما میتوانید برای نورپردازی استفاده کنید. ممکن است شما به نورهای استودیویی با قدرت فراوان نیاز داشته باشید و یا نور های فلاش های اسپیدلایت را به دلیل قابل حمل بودن بپسندید. در این مقاله به اختلاف این دو نوع ابزار نورپردازی اشاره میکنیم. همانطور که پیشتر گفتیم در این مقاله ما قصد داریم اسپیدلایت ها (speedlights) را با استروب های استودیویی (فلاش های استودیویی – studio strobes) مقایسه کنیم.توجه داشته باشید که هر دو این فلاش ها (اسپیدلایت ها و فلاش های استودیویی) کاربرد خاص خود را دارند و ما در این مقاله کوتاه علاوه بر تعریف هر یک از آن ها، به مزایا و معایبشان اشاره خواهیم کرد.لطفا با ما همراه باشید.

توجه: کلمه استروب (strobe) به معنی فلاش می باشد و در این مقاله «استروب استودیویی» و «اسپیدلایت» دو نوع فلاش با یکسری تفاوت می باشند که در مقابل نورهای ثابت (Continuous lights) قرار دارند.

پرسش : اسپیدلایت (speedlight) چیست؟

پاسخ : اسپیدلایت  که گاهی اوقات فلاش گان یا flash gun نامیده می شود  یک فلاش قابل حمل است که می تواند بر روی کفشک دوربین (hot shoe)، یا به صورت بی سیم شلیک یا زده شود. باید بگوییم مزیت واقعی اسپیدلایت این است که قیمت کمتری دارد و بسیار قابل حمل تر می باشد. از آنجا که اسپیدلایت تقریبا همیشه با باتری های AA کار می کنند، به راحتی می توانید آن ها را در کیف دوربینتان بگذارید، بنابراین هر زمان که لازم باشد در دسترس می باشند.

توجه داشته باشید که اشکال استفاده از اسپیدلایت ها این است که به اندازه استروب استودیویی (studio strobe) قوی نیستند. یک استروب استودیویی معمولا می تواند حداقل دو برابر نور را در مقایسه با یک اسپیدلایت منتشر نماید. علاوه بر این ها، اسپیدلایت ها زمان بازیابی (recycle time) کندی دارند، که به این معنی است که شما بیشتر مواقع باید بین ۱٫۵ تا ۵ ثانیه بین هر بار فلاش زدن صبر کنید تا فلاش دوباره به قدرت کامل برسد و شارژ مجدد گردد.

پرسش : استروب استودیویی (studio strobe) چیست؟

پاسخ : یک استروب استودیویی (فلاش استودیویی) نور بزرگتری است که با برق AC کار می کند. شما یا باید آن را به پریز برق روی دیوار وصل کنید، یا یک بسته باتری بزرگ با خود حمل کنید .یک باتری ماشین کوچک را تصور کنید . استروب استودیویی زمان بازیابی سریعی دارد، در نتیجه عکاس هیچ وقت مجبور نیست برای شارژ مجدد یا بازیابی فلاش صبر کند.

شاید دوست داشته باشید بدانید کلمه «استروب» روی کاغذ عالی به نظر می رسد، اما استفاده از آن می تواند کمی پر زحمت تر از اسپیدلایت باشد، چون در مقایسه با اسپیدلایت ها تقریبا زیاد قابل حمل نیست. علاوه بر این ها، استروب های استودیویی (فلاش های استودیویی) بسیار گران قیمت هستند. قیمت یک استروب استودیویی با کیفیت بین ۱,۸ تا ۶ میلیون تومان است. این قیمت وقتی شما تعدیل کننده های نوری  مانند چترها و سافت باکس ها  را برای استروب خود در نظر بگیرید، حتی بیشتر از این می شود. شما همچنین باید خرید یک بسته باتری را نیز در نظر بگیرید تا بتوانید وقتی هیچ پریز برقی در دسترستان نیست، از استروب خود استفاده کنید.

نتیجه گیری

در مجموع باید بگویم، من از اسپیدلایت برای عکاسی از مراسم عروسی، عکس های کاندید (بی هوا) از خانواده ام در داخل خانه، و نیز عکس های دارای ۳ یا ۴ نور در داخل یا خارج از خانه استفاده می کنم، وقتی که نمی خواهم یک استروب استودیویی سنگین را با خودم به این طرف و آن طرف حمل کنم.

اضافه کنم که من هر دفعه که در استودیو عکاسی می کنم از استروب استفاده می کنم، و بیشتر مواقع برای عکاسی پرتره وقتی بیرون هستم و با مقدار زیادی نور خورشید رقابت می کنم، آن را همراه خود می برم.

توصیه من به شما این است که اگر در مرحله شروع و یادگیری عکاسی با فلاش هستید و نمی خواهید برای اصلاح کننده های نور مانند سافت باکس  هزینه زیادی بکنید، مقاله ی «ساده ترین و موثرترین چیدمان نورپردازی پرتره تک نوری که تا کنون استفاده کرده ام» را مطالعه نمایید.

 امیدواریم این مقاله مورد استفاده علاقه مندان به عکاسی قرار گیرد.اگر شما هم نکته‌ای برای اضافه کردن به آنچه گفته شد دارید خوشحال خواهیم شد آن را در بخش نظرات با ما در میان بگذارید. اگر این مقاله را مفید یافتید لطفا آن را با دوستان خود هم به اشتراک بگذارید.